یکشنبه ۲۵ خرداد ۱۴۰۴ / Sunday 15th June 2025

 

جشن‌های باستانی ایران، یادگار نیاکان

در این بحث بعد از اشاره به جشنهای فروردگان، اردیبهشتگان، خردادگان، تیرگان، آمردادگان، شهریورگان، آبانگان، آذرگان، دیگان، دی دادار، بهمنگان، سپندارمذگان، به جشنهای پایان محصول، جشن انگور (شانادر بایرامی) یا جشن خرمن (کوکوله) جشن برداشت انار، عسل، هویج، گل گاوزبان، برنج، جشن برداشت ساقه‌های طلایی گندم، جشن نیلوفر، همچنین به جشن گاهنبار و نیز به آیین «نو اوستی»، جشن خاوندکار، سیر سور، مهرگان و توسره اشاره می‌شود.

چو شادی بکاهی، بکاهد روان
خرد گردد اندرمیان ناتوان
مده دل به غم تا نکاهد روان
به شادی همی دار دل را جوان
حکیم ابوالقاسم فردوسی
«به نام و نیرو و یاری آفریدگار اورمزد و امشاسپندان؛ سروران خوب نیکوکار، و همه ایزدان مینو، به شما خانمها و آقایان محترم سلام می‌کنم. در این بحث به جشن‌های نیاکان که از نمادهای هویت ایرانی است، می‌پردازم.
در زمانه‌ای که ابتذال از در و دیوار می‌بارد، نه زمان را درد کسی نه کسی را درد زمان، شادی، دیری است گم شده و بیشتر ما از خودبیگانه و آسیمیله شده، یا با خود غریبه‌ایم یا خود را کتمان کرده، کارمان شده تشبه به غیر. شاید، طرح اینگونه موضوعات ما را به خود بیاورد. از این رو بود که به میراث مکتوب نیاکان پرداختم. به یادگار زریران، نامهٔ تَنْسَرْ به گُشْنَسپْ، گاتاها، ماتیکان یوشت فریان، درخت آسوریگ، اَوِستایِ گاهانی و غیرگاهانی، اندرزنامه‌های کهن ایرانی، خودای‌نامگ، اَردا ویراف‌نامه، ودا ها، مادَیان هَزار دادِستان و... همچنین به پاره‌ای از متون زرتشتی، پارسی میانه، ادبیات پهلوی و نوشته‌ها به زبان پارسیگ (زبان منسوب به پارس)
یادآوری و بازخوانی آنچه را بن‌مایه هویت خویش می‌دانیم و از دیرباز در زبان و فرهنگ و آیین‌ها و اسطوره‌هایمان تداوم یافته، ضروری است.
در اینجا از جشن‌هایی یاد می‌کنم که نه حمله اسکندر، نه هجوم اعراب، نه تاخت و تاز سلجوقیان، غزنویان، مغولان و چنگیز و تیمور... نتوانست از مردم ایران بستاند، هرچند آنان را به غم و اندوه کشاند. و بسیاری زانوی غم به بغل گرفتند.بقول رودکی:
ای آنکه غمگنی و سزاواری
و اندر نهان سرشک همی باری
هموار خواهی کرد گیتی را
گیتی است کی پذیرد همواری؟
مُستی مکن که نشنود او مُستی
زاری مکن که نشنود او زاری
اندر بلای سخت پدید آید
فضل و بزرگمردی و سالاری
برگردیم به جشنها. جشن‌های نیاکان که از نمادهای هویت ایرانی است.
شنوندگان عزیز
من از سالها پیش، در ویکیپدیا و جاهای دیگر از جشنهای نیاکان یاد کرده‌ام و از دیرباز معتقد بودم جشن‌های ایرانی، اگر آنها را «تفسیر به رأی» نکرده، آلوده به هیستری ضدمذهبی نکنیم تا روضه خود را نخوانیم ـ از نمادهای هویت ایرانی است و باید از آنها به زیبایی یاد کرد.
در جشنهای فروردگان، اردیبهشتگان، خردادگان،، تیرگان، آمردادگان، شهریورگان، آبانگان، آذرگان، دیگان، دی دادار، بهمنگان، سپندارمذگان، همچنین جشنهای نوسره، سده، شب یلدا (شب چله)، چهارشنبه سوری، گاهنبارها، نوروز و حتی جشن یاد رفتگان - و پنجه کوچک و بزرگ، نیاکان ما، گرد هم آمده، شادی و نیایش می‌کردند.
جشنهایی که برشمردم، غیر از جشنهای پایان محصول بود. همچون آیین «نو اوستی”، جشن انگور (شانادر بایرامی) یا جشن خرمن (کوکوله) جشن برداشت ساقه‌های طلایی گندم، برنج و...، جشن هندوانه، جشن برداشت عسل، هویج، جشن برداشت گل گاوزبان در جاجیگا، جشن انار در پاوه، اورامانات، ارسنجان، بادرود. همچنین روستای انبوه (جنوبی‌ترین روستای گیلان.
شماری از این جشنها مثل نوسره و جشن سده پیوندی عمیق با آتش داشتند.
اردیبهشتگان (گلستان‌جشن)، آذرجشن (شهریورگان) و آذر گان هم چنین است.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شماری از جشنهای ایرانی که کمتر از آن گفته شده‌است:
جشن انگور (شانادر بایرامی)
«شانادر» برگرفته از دو واژه «شان» (به معنی انگور) و «در» (به معنی چیدن) است. این جشن همه ساله در آخر فصل تابستان و به شکرانه برداشت انگور برگزار می‌شود. «شانی‌در» نام گونه‌ی مرغوبی از انگور است که در منطقه غرب و به ویژه استان آذربایجان غربی کشت می‌شود..
من در نوجوای در دهکده‌ای نزدیک دریاچه ارومیه این جشن را در قوشچی (در کنار ساحل دریاچه ارومیه دیده‌ام. همین حالا هم جشن انگور در ارومیه در روستاهایی مانند دیگاله، گرد‌آباد، جمال آباد، و گولان همزمان با رسیدن انگور یا هنگام چیدن و جمع‌آوری آن برگزار می‌شود.
در دو روستای ارمنی نشین واقع در شمال ساوه به نامهای چاناقچی و لار نیز جشن انگور با شکوه هرچه تمام تر برگزار می‌شود. برای همین منظور، در روزهای پایانی شهریور ماه بسیاری از ارامنه ساکن تهران و دیگر مناطق خود را به روستای چاناقچی که دارای یک کلیسای کوچک و قدیمی می‌باشد می‌رسانند و با جشن و پایکوبی و تبرک انگور روز شادی را از سر می‌گذرانند.
اجرای مراسم شانی‌در توسط «ایل‌باشی» (خانلارخانی) که رئیس و ریش‌سفیدِ ایل بوده شروع می‌شد. مردم از صبح در داخل میدان وسیع منطقه که به «تالواره» مشهور بود اجتماع می‌کردند و منتظر ورود ریش سفید می‌شدند. خانلارخانی به همراه ۴ خانم، و دختر و پسر خردسالی که سبدهای انگور به دست داشته‌اند، وارد تالواره می‌شدند. وجود چهار خانم نمادی از عناصر چهارگانه (آب، باد، خاک و آتش) و آن دو کودک، نمادی از ادامه‌ی حیات بودند. خانلارخانی سخنان خود را با نیایش و شکرگزاری شروع و دعای ویژه جشن انگور را اجرا می‌کرد. بعد از مراسم شکرگزاری دختر و پسر خردسال با سبدهایی مملو از انواع انگور به‌عنوان تبرک از مردم پذیرایی می‌کردند و هر کس به نیتی انگور برمی‌داشت.
پس از آن مراسم گرفتن شیره انگور (دوشاب) شروع می‌شد. برای گرفتن دوشاب ابتدا انگور‌ها را می‌شستند، سپس له کرده و در ظرف‌هایی بنام «تَغار» می‌ریختند تا آب انگور بیرون بیاید، بعد از آن، خاک مخصوصی برای ته‌نشین شدن املاح اضافه می‌کردند تا آب انگور صاف صاف شود. سپس آبِ انگور را در دیگ‌هایی با هیزم فراوان می‌پختند تا به غلظت مناسب برسد.
بعد از این مراسم، مردان پهلوان و قلچماق منطقه کشتی می‌گرفتند. سپس نواختن ساز و دهل در میدان (تالوار) شروع می‌شد. همچنین رقص دسته‌جمعی (یاللی) و ایجاد صف طولانی (به نشانه اتحاد) و سرودخوانی. سرودهای محلی. تمام این مراسم بهانه‌ای برای شکرگزاری و جشن و سرور برای برداشت حاصل دسترنج کشاورزان بود.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
امروزه هم جشن انگور (شانادر بایرامی) در «دهکده‌ باری» کنار دریاچه‌ی ارومیه برگزار می‌شود. روستای باری ارومیه از توابع بخش انزل شمالی در فاصله ۴۰ کیلومتری جاده سلماس ارومیه واقع شده‌است.
در مراسم شانی‌در (جشن انگور)، خانلارخانی و گروهش با لباس‌های محلی به همراه کالسکه‌ای مزین با دانه و برگ‌های انگور، وارد صحنه می‌شدند. مراسم دعا و شکرگزاری، اجرای موسیقی آذربایجانی با ساز و دهل، خواندن سروده‌های محلی مثل (قوشماجا و بایاتی)، رقص محلی گروهی، مراسم گرفتن دوشاب و... بخشی از این جشن باستانی است.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در این روز سروده‌های مخصوصی را هم عاشیق‌های مشهورمی‌خواندند.
بزرگ می‌داریم الهه کشاورزی (اکینچی تانریسی) را
الهه آسمان‌ها (آنونو) را، الهه زمین (بئلی را)، الهه خورشید (گیناش تانریسی) را، الهه آب و آتش و باد و خاک را
و بزرگ می‌داریم الهه سلامتی (ساغا تانریسی) را
که انگورها و میوه‌هایمان را از بلایای سیل و طوفان و تمامی بلاهای دیگر طبیعی محافظت می‌نماید.
بزرگ می‌داریم مسئول دره‌های عمیق (آآنی) را
و بزرگ خاندان ایل (ائل باشچاسی پاتئسیلری) را
مبارک باشد تمامی عیدهایمان مخصوصاً عید انگورچینی، عید «شانی‌در» و عید شادی..
...
مراسمی از نوع جشن انگور، در جای جای ایران برپا می‌شد.
مثلا جشن توت فرنگی در روستای شیان سنندج، و جشن خرمن (کوکوله)
کشاورزان جشن خرمن را در پایان برداشت محصول گندم برگزار می‌کردند. جوانان و بچه‌ها شاد و شنگول به گندمزار رفته و از صاحب خرمن درخواست می‌کنند مقداری از محصول را به صورت پاداش به آنها بدهد که اصطلاحا «کوکوله می‌گویند، صاحب خرمن نیز مقداری از آن را که حدود ۲ تا ۳ کیلو است به آنها می‌دهد.
جشن هویج و «جشن هندوانه» و جشن برداشت «عسل» و «ساقه‌های طلایی گندم» هنوز در مناطقی از ایران بر سر زبان‌هاست.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
جشن تیرگان
تیر برو، باد بیا، غم برو، شادی بیا
این جشن در گرامیداشت «تیشتر» (ستاره باران) روز سیزدهم از ماه تیر برگزار می‌شد.
نه شوم است و نه نحس است و گجسته
هماره تیشتر روزت خجسته
بیافکن سبزه را در جویباران
که شوید انده ما را چو باران
در تاریخ سنتی، تیرگان روز کمان‌ کشیدن آرش کمانگیر و پرتاب تیر از فراز البرز است. از این نوع جشنها باز هم هست. جشن نیلوفر در ششم تیر ماه
و جشن‌های گاهنبار. گاهنبار ایاثرم \ گاهنبار از ترکیب دو کلمه گاهان (زمان) و بار (نتیجه و ثمر) تشکیل شده؛ گاهنبار به‌معنای زمان به‌ثمررسیدن است. ایاثرم یعنی آغاز سرما.
گاهنبار «چهره میدیاریم گاه» یکی از آیین‌های کهن ایرانی بود که از مهرروز تا ورهرام‌روز برابر با ۱۶ تا ۲۰ دی ماه برگزار می‌شد.
زرتشتیان در زمان باستان ۶ گاهنبار را زمان آفرینش جهان می‌دانستند و این روزها را جشن می‌گرفتند. هر جشن گاهنبار پنج روز طول می‌کشیده و آخرین روز مهم‌ترین روز در جشن‌های گاهنبار به شمار می‌رفت.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
یکی از مهم‌ترین آیین‌های اقوام ایرانی، جشن‌هایی بر پایه‌ی رسوم کشاورزی است که بر اساس مناسبات تولید و نوع معیشت مردم هر خطه، شکل گرفته‌است. برای نمونه:
برنج در رژیم غذایی مردم گیلان در رتبه‌ی نخست قرار دارد، به طوری‌که در گذشته، مردم گیلان در سه وعده‌ی غذایی، برنج می‌خوردند و اصطلاح «برنج خوردن» به معنای «غذا خوردن» بود.
شالی و شالیکاری هم در باور گیلانیان، جایگاهی بیش از یک گیاه و یا مزرعه دارد و عضوی از خانواده محسوب می‌شود. از این رو در قدیم در اغلب روستاها، شالی و شالیزار را از نوع خود می‌پنداشتند و زنان شالیکار پس از پایان وجین دوم، با شالی لب به سخن گشوده و از آن‌ها برکت طلب می‌کردند.
آخرین خوشه‌ی برنج یا «ورزاموشته»، ضامن خیر و برکت خانواده محسوب می‌شد. به همین دلیل آن را تا زمان کاشت سال بعد، نگهداری می‌کردند و معمولا در فضای آزاد خانه یا جایی در معرض دیدِ همگان، قرار می‌دادند تا همه‌ی افراد، چه اعضای خانه و چه میهمانان، آن را ببینند. در تمام روستاهای گیلان، آخرین خوشه‌ی برنج، جایگاه خاصی داشت. همه‌ی افراد مشغول به کار در شالیزار تلاش می‌کردند که خود آخرین دسته‌ی شالی را درو و به صاحب شالیزار تحویل دهند.
در شهرها و روستاهای گیلان، آیین‌های مختلفی پیرامون برداشت محصول وجود دارد که همه‌ی آن‌ها با جشن، شادی، آواز و مژدگانی دادن گره خورده‌است.
ـــــــــــــــــــ
و اما آیین باستانی «نو اوستی» که در آستانه نوروز برگزار می‌شود.
مراسم سنتی «نو اوستی» یا «سو اوستی» به معنای پریدن از آب است. بر اساس این باور کهن با نو شدن سال آب‌های روان نیز تازه می‌شوند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نوروز که از راه می‌رسد زنان و دختران در مناطقی از ایران، ازجمله اردبیل، در آیین «نو اوستی» با در دست‌گرفتن جارو، قیچی و کوزه، آرزوهای خود را به آب روان می‌سپارند.
یکی از زیباترین مراسم و آیین‌های پیشوازی نوروز که در منطقه جنوب دشت قزوین تا کنون اجرا می‌شود شام آخر سال است در این روز برای آخرین شام سال حتما برنج پخته می‌شود و از طرف بزرگ خانواده برای کوچکترها به ویژه دختران و خواهرانی که ازدواج کرده اند همراه با هدیه عید فرستاده می‌شود. در گذشته نه چندان دور که ماشین نبود غروب آخرین روز سال در کوچه‌های روستا دختران با دستهای حنا بسته و لباس نو پوشیده سینی شام برسر منظره زیبا و دلپذیری را به تماشا می‌گذاشتند. برگردیم به آیین نواوستی.
به آیین نواوستی، «سو چرشنبه سی» (چهارشنبه آب) نیز می‌گویند. در آیین نواوستی شهروندان اردبیلی از ساعات اولیه آخرین چهارشنبه سال کوزه به دست به محل آب‌های جاری رفته و از فرا رسیدن سال جدید استقبال می‌کنند.
جارو کردن آب به نیت جارو کردن مشکلات از زندگی و سپردن آن به آب، دوختن آب به صورت نمادین به نیت دوختن مشکلات به آب، انداختن سنگریزه به نیت حل مشکلات، انداختن لنگه کفش کهنه به نیت دور انداختن تنگدستی و مشکلات بخش‌هایی از این مراسم است. دختران جوان در پایان این آئین، کوزه‌های سفالینی را که در آیین سال گذشته پر از آب کرده بودند می‌شکسنند و با نیت و آرزوی حاکم شدن زلالی و روشنی، کوزه‌های جدید خود را از آب پر کرده و به خانه‌هایشان می‌برند.
چهارشنبه آخر سال را مردم بر اساس یک سنت دیرینه چهارشینبه آب، یا نو اوستی دانسته و از صبح این روز با حضور بر روی پل تاریخی یئددی گوز (هفت چشمه) و در کنار رودخانه بالیقلی چای ایستاده و آرزوهای خود را با آب روان که مظهر پاکی است در میان می‌گذارند. آنها می‌پندارند با گفتن حرف دل به آب روان و زلال و خواندن نیایش در کنار آب، سالی با خیر و برکت را پیش رو خواهند داشت.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
«سلام اولسون سنه‌ای آب روان که آخی سان روان روان حاجتیمیزی ور یا صاحب الزمان» -
زنان و دختران در آیین مزبور، هفت مرتبه عرض رودخانه «بالیقلوچای» (بالیخلی چای) را که از داخل شهر عبور می‌کند. اطراف پل هفت چشمه،طی کرده و به طور نمادین آب را قیچی و جارو کرده، شعر و ترانه می‌خوانند.
اضافه کنم که اون قدیما در آذربایجان مرسوم بوده که خانه را قبل عید دیوار ها را نقش بندی می‌کردند. به این صورت که دیوار را خیس می‌کردند و با آرد نقوشی را که معمولا بیشتر نقش چوپان با گله بزرگ را روی دیوار نقش می‌زدند و اعضای خانواده را هم می‌کشیدند که به این کار چرشنبه ننه سی می‌گفتند.
در صبح چهارشنبه سوری معمولا با کوزه سر چشمه می‌رفتند واز روی آب می‌پریدند و در حین پریدن می‌گفتند: باش آریم، باش آریم هر نه وار توکولسون بو سو وا گئدسین / سر دردم، دندان دردم وهر آنچه دارم بریزد در این آب، تا با خود ببرد) و معمولا کوزه را پر می‌کردند و تا شب عید نگه می‌داشتند. شب عید هم، رشته پلو بار می‌گذاشتند و با همان آب چهارشنبه سوری آبکش می‌کردند.
جشن آبسالان
یکم اسفند در گاهشماری ایرانی جشن آبسالان است. در جشن آبسالان در نیاسر کاشان، اقلید و محلات به زنان هدیه می‌دهند و پختن آشی به نام «آش اسفندی» مرسوم است. این روز به مناسبت روان شدن جوی ها، نهرها و نزدیک شدن بهار، «بهار جشن» نیز نامیده می‌شود.
مهرگان و نوسره
جشن مهرگان (مهرجون) میتراکانا، جشن شادی و امید
مهرگان یکی از جشن‌های ایران است که با «اعتدال پاییزی» پیوند داشته و در روزهای آغازین فصل پاییز برگزار می‌شود.
روز اعتدال پاییزی را در ایران از دیرباز جشن می‌گرفتند. شانزدهم ماه مهر به نام ایزد مهر نامیده شده که یادآور جشن مهرگان است. در میان مردم لُر، این جشن به «مهرجون» معروف بود. ابوریحان بیرونی (در آثارالباقیه)، همچنین محمد بن جریر طبری (در تاریخ طبری)، گردیزی در زین الاخبار... و نیز بیشتر شاعران از رودکی و دقیقی و فردوسی گرفته تا اسدی طوسی و عنصری و ناصر خسرو... عبارت «جشن مهرگان» را به کار برده‌اند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
فردوسی در شاهنامه، مهرگان را روزی می‌داند که فریدون به پادشاهی نشست. برخی روزی را که فریدون بر ضحاک غلبه کرد و او را در کوه دماوند به بند کشید، روز مهرگان شمرده‌اند. خلف تبریزی در برهان قاطع برای یکی از مقام‌ها و لحن‌های موسیقی سنتی ایران نام «موسیقی مهرگانی» را آورده‌است، که گمان می‌رود در دوران گذشته در جشن مهرگان نواخته می‌شد.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
گفته می‌شود پیشینه جشن مهرگان به هزاره دوم پیش از میلاد بر می‌گردد. فردوسی در شاهنامه به این جشن کهن و پیدایش آن در دوران پادشاهی فریدون اشاره کرده‌است. زمانیکه مردم و امثال فریدون (نه پادشاهان مستبد)، «ره بخردی» پیش گرفتند.
به روز خجسته سَرِ مهر ماه-به سر برنهاد آن کیانی کلاه
زمانه بی اندوه گشت از بدی-گرفتند هر کس ره بخردی
دل از داوری‌ها بپرداختند-به آیین یکی جشن نو ساختند
نشستند فرزانگان شادکام-گرفتند هر یک ز یاقوت جام
میِ روشن و چهرهٔ شاه نو-جهان نو ز داد از سرِ ماه نو
بفرمود تا آتش افروختند-همه عنبر و زعفران سوختند
اگر یادگارست ازو ماه و مهر-بکوش و به رنج ایچ منمای چهر
پیش از هخامنشیان، جشن مهرگان «بغ یادی» (یاد خدا – سپاسگزاری از خدا) نام داشت.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
جشن نوسره
جشن «نوسره» را نیاکان ما، ۵ بهمن هرسال، سی و پنجمین روز زمستان و پنج روز مانده به جشن سده، برگزار می‌کردند. در یزد و کرمان و اردکان و گلپایگان.، در جای جای ایران و بویژه در روستای «هُدْک» از توابع بخش مرکزی شهرستان بردسکن در استان خراسان
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
هر سال، پنجم بهمن ماه، مردم به جمع آوری هیزم پرداخته، آتشی بزرگ برپا نموده، شادی و نیایش می‌کردند. بویژه نیایش آناهید ایزد آب‌های روان. جشن نوسره.به نوعی شکرگذاری محسوب می‌شد و بیانگر این بود که آنش و شادی و امید است که اصالت دارد نه اهریمن واندوه و تاریکی..
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ایرانیان باستان که برای رهایی از سوز سرما، حوالی سیبری را ترک و به فلات ایران رهسپار شده بودند، همگام با طبیعت، نور و شادی را ارج می‌نهادند و در آئین نوسره هم، گرداگرد آتش به رقص و پای‌کوبی می‌پرداختند، آنان آتش‌پرست نبودند اما بدرستی آن را مظهر پالایش، بالندگی و نور و مهر می‌دانستند و به شکرانه‌ی آمدن سده که پیام‌آور بهار است نیایش می‌کردند در جشن‌های ایرانی عناصر طبیعت ستایش می‌شدند و از بدرفتاری با حیوانات و گیاهان پرهیز می‌شد.
البته در کتاب «زیج‌ سنجری» نوشته عبدالرحمن خازنی (قرن ۵و۶ هجری، دوره سلجوقی)، نوسره، «نوسده» نام برده شده و ابوریحان بیرونی نیز در «التفهیم»، از این روز به نام «برسده» و «نوسده» یاد می‌کند، همچنین در کتاب «منتهی‌الإدراک فی تقسیم‌الاٴفلاک» نوشته «بهاءالدین مروزی» به صورت «نوسدق»، نوشته شده، و در «زین‌الاخبار» اثر «گردیزی» «برسده» آمده است و من واقعاً نمی‌دانم که آیا جشن نوسره، همان جشن سده است یا نه.
جشن خاوندکار، یکی از جشن‌های باستانی ایرانی که در سنت زرتشتی هم ریشه دارد. نام این جشن از ترکیب دو واژه خاوند (به معنی خداوند، و صاحب اختیار) و، کار گرفته شده‌است.
خاوندکار فضایی از شادی، نیایش، و همبستگی را در میان مردم ایجاد می‌کرد.
مردم یارسان (زیارتگاه پیرموسی کرندغرب)در طول این جشن سه روزه(٢٣ تا ٢۶ آبان) خروس و انار نذر می‌کنند و نان‌هایی که به (گِرده و کولیره) نام دارد بین همدیگر پخش می‌کنند.
جشن سیرسور
جشن سیر، چهاردهم دی و روزی است که جمشید شاه کشته شد، دیوها توانستند بر شهر چیره شوند و مردمان برای در امان ماندن از شر و پلیدی به غذاهای خود سیر زدند تا بیماری‌ها را از خود دور کنند. در این روز از خوردن چربی پرهیز می‌کردند و بعدها آن را سیر سور نامیدند.
بیرونی در «قانون مسعودی» و «گردیزی” در«زین الاخبار» از «سیر سور» یاد کرده‌اند.
• واژهٔ جشن گرفته شده از «یسن» (Yasna) اوستایی است، به معنی ستایش و پرستش.
• «سور» هم به معنایِ جشن و شادمانی است و هم به معنایِ سرخ (سوری)
در چارشنبه سوری آتشِ سرخ افروخته می‌شود.
• دو واژهٔ سور و سُهر، که از نظر تلفظ شباهت زیادی به واژهٔ سرخ دارند، در گویش‌های پشتو، لری، بختیاری و زبان کردی به معنای سرخ به کار می‌روند.
وزان سوی آتش همه دختران
یکی جشن‌گه ساخته بر کران
ز گل هر یکی بر سرش افسری
نشسته به هرجای رامشگری
وزان هر یکی دستهِ گل به دست
ز شادی و از می‌شده نیم‌مست
شاهنامه فردوسی، پادشاهی بهرام گور
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آیین سنتی نورگوَن
هر ساله ۲۱ تیرماه مراسم آیینی نورگوَن، در روستای کوهستانی «نوا» در آمل برگزار می‌شود. این سنت به دلیل آتش زدن گوَن، نورگون نامیده می‌شود و ریشه در داستان پیروزی فریدون بر ضحاک و دربند کشیدن وی در منطقه‌ای نزدیک کوه دماوند دارد.

 از گذشته‌های دور شب که می‌شد، مردم به بلند ترین نقطه روستا به نام قلاپیش (جلوی قلعه) رفته و چشم به دماوند می‌دوختند. بنا بر افسانه‌ها، شب دامن می‌گستراند و از آتش خبری نبود. اما ناگهان نور آتش از دامنه دماوند درخشید و مردم نوا نیز، گون‌ها را بر سر طنابی بسته و پس از آتش زدن، بالای سر به گردش در آوردند. کم کم این مراسم به جشنی بزرگ تبدیل شد. هنور هم ۲۱ تیر هر سال در همان محل قلاپیش، بسیاری گرد هم می‌آیند و گون‌های خشک را آتش زده، دور سر می‌چرخانند و سالروز پیروزی اساطیری فریدون بر ضحاک را جشن می‌گیرند.

سایت همنشین بهار

 
 
 

برای ارسال این مطلب به فیس‌بوک، آیکون زیر را کلیک کنید:
facebook


جشن‌های باستانی ایران، یادگار نیاکان

جشن‌های باستانی ایران، یادگار نیاکان

بعد از اشاره به جشنهای فروردگان، اردیبهشتگان، خردادگان، تیرگان، آمردادگان، شهریورگان، آبانگان، آذرگان، دیگان، دی دادار، بهمنگان، سپندارمذگان، به جشنهای پایان محصول، جشن انگور (شانادر بایرامی) یا جشن خرمن (کوکوله) جشن برداشت انار، عسل، هویج، گل گاوزبان، برنج، جشن برداشت ساقه‌های طلایی گندم، جشن نیلوفر، همچنین به جشن گاهنبار – و نیز به آیین «نو اوستی”، جشن خاوندکار، سیر سور، مهرگان و توسره اشاره می‌شود.

هنر ایران
«یادگار از روزگارانی غبارآلود»

هنر ایران </br> «یادگار از روزگارانی غبارآلود»

برای کندوکاو در تاریخ هنر ایران، باید به دوره پیشا‌تاریخ، دوره تاریخی، دوره میانه و دوران جدید توجه داشت. دوران پیش‌تاریخ شامل سپیده‌دم هنر و تمدن فلات ایران (دوران آغازین)، هنر و تمدن ایلام و در نهایت دوره کوچ بود. که به کوتاهی شرح دادم.
بعد از آن اندکی به هنر و تمدن ماد، هنر و تمدن هخامنشی، هنر و تمدن اشکانی و هنر و تمدن ساسانی پرداختم. اکنون، عصر پسا ساسانی...

معراجنامه ابن ديلاق - ذبیح بهروز

معراجنامه ابن ديلاق - ذبیح بهروز

بعد از اشاره به پژوهشگر، نمایشنامه نویس، و زبانشناس ذبیح بهروز که طنز هم می‌سرود، یکی از آثارش - معراجنامه ابن ديلاق - را که کمتر در دسترس است، ثبت می‌کنم.
از کسانی كه از ذبیح بهروز تاثير گرفته‌اند می‌توان صبحی مهتدی، خان ملك ساساني صادق هدايت، شهيد نورائی، انجوی شيرازی،امام شوشتری، اكبر آزاد و... را نام برد. گفته می‌شود ذبیح بهروز به دكتر مصدق نزدیک بوده است.

گاه‌شُماری ایرانی
گاه‌شُماری، دانشی است که به تعیین و محاسبه زمان می‌پردازد 

گاه‌شُماری ایرانی

«به نام و نیرو و یاری آفریدگار اورمزد و امشاسپندان؛ سروران خوب نیکوکار، و همه ایزدان مینو...» در این بحث به گاه‌شُماری ایرانی اشاره نموده، توجه و تامل دوستان پاکیزه رأی و پاک اندیش را به آن جلب می‌کنم. (منظور از گاه‌شُماری، دانشی است که به تعیین و محاسبه زمان می‌پردازد. سیستم تقسیم زمان به سال‌ها و ماه‌ها و روزها) «گاه‌شُماری» دانشی است که به تعیین و محاسبه زمان می‌پردازد.

آتئیسم؛ Atheism با هیستری ضدمذهبی یکی نیست

آتئیسم؛ Atheism با هیستری ضدمذهبی یکی نیست

در این بحث بعد از توضیح آتئیسم Atheism (خداناباوری)؛ که در جامع‌ترین معنا، نداشتن باور به وجود خدا و خدایان است، به آتئیسم نو می‌پردازم که با نظرات افرادی چون: سام هریس، کریستوفر هیچنز، دنیل دنت، ریچارد داوکینز و نه فقط آنها) بر سر زبانها افتاده‌ است، همچنین به گفت‌و شنود آنان که با عنوان «چهار سوار» The Four Horsemen منتشر شده است. چون در خِلال بحث از پوزیتیویسم منطقی و حلقه وین صحبت می‌شود، به این مورد هم اشاره می‌کنم.

جشن سَده، رَپیتْوین و کمی بیش از آن

جشن سَده، رَپیتْوین و کمی بیش از آن

رَپیتْوین اشاره یه ایزد موکل بخشی از زمان است و «گاه‌ رَپیتوین» بیان‌گر کیفیتی از زمان که می‌توان آن‌ را وضیعت آرمانی نامید. گاه رپیتوین زمانی است که آفرینش مقدس خیر هستی می‌یابد و پیروزی فرجامین آن حاصل می‌شود. جشن سده، با جشن رپیتوین در ارتباط است. «جشن‌ سده»، به پیشواز بازگشت رَپیتوین می‌رود.

ذخیرهٔ خوارزمشاهیِ سیداسماعیل جرجانی
نخستین کتاب به زبان فارسی در طب 

ذخیرهٔ خوارزمشاهیِ سیداسماعیل جرجانی

این بحث در مورد سیداسماعیل-جرجانی، و ذخیره خوارزمشاهی (الذخیره فی الطبمهمترین کتاب او است. ذخیره خوارزمشاهی بر خلاف دیگر کتب پزشکی چون «کامل الصّناعه» مجوسی اهوازی و الحاوی محمّد زکریّای رازی و قانون ابن سینا و... نه زبان عربی، بلکه فارسی بود و آنان که عربی نمی‌دانستند به آسانی توانستند بهره‌مند گردند.

میراث مکتوب نیاکان
این مطلب هنوز آماده نیست 

میراث مکتوب نیاکان

به فرهنگ ایران باستان ارج می‌نهم و یادآوری و بازخوانی آنچه را بن‌مایه هویت خویش می‌دانیم و از دیرباز در زبان و فرهنگ و آیین‌ها و اسطوره‌هایمان تداوم یافته، ضروری می‌دانم. به خاطره جمعی که بویژه از راه تاریخ حماسی و به یُمن زبان فارسی، در کُنهِ ضمیر ما ریشه دارد، تعلق خاطر دارم، و به ایده ایران و استمرار تاریخی و فرهنگی آن اعتقاد دارم، اما... اما، منظورم از برجسته‌کردن میراث مکتوب نیاکان، آریاگرایی‌ و

تُنبان و ابوموسی
سنجاق‌کردنِ جزایر سه‌گانه به قباله امارات!

تُنبان و ابوموسی</br>سنجاق‌کردنِ جزایر سه‌گانه به قباله امارات!

این بحث به مهمترین گزاره‌های مربوط به جزایر ایرانی خلیج فارس می‌پردازد و تامل و توجه شما را به آن جلب می‌کنم. نگارش و تدوین بخش اصلی این بحث به پیش از ۱۶ اکتبر ۲۰۲۴(۲۵ مهر ۱۴۰۳) برمی‌گردد که اتحادیه اروپا و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس (متشکل از قطر، عمان، کویت، عربستان سعودی، امارات و بحرین) و ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپا بیانیه مشترکی ۵۷ بندی، با یک بند (بخش دی پاراگراف ۴۶) درباره جزایر ایرانی صادر کردند.

شهسواران میدان علم
بوعلی ‌سینا، طبیبِ خِرد

شهسواران میدان علم </br>بوعلی ‌سینا، طبیبِ خِرد

در سالهای گذشته از شهسواران میدان علم گفته و نوشته‌ام که برخی از آنها منتشر شده‌است. ابونصر فارابی، شهاب‌الدین سُهروردی، مُحیى‌الدین اِبْن‌ِعَرَبى‌، ابوحامد محمد غزالی، ابوالفضل بیهقی، محمد بن زکریای رازی، ابوریحان بیرونی، غیاث الدین جمشید کاشانی، ابن هیثم، محمد بن موسی خوارزمی، ابوریحان بیرونی، خواجه نصیر طوسی، ابوالوفا بوزجانی، ابویوسف الکِندی، گالیله، یوهانس کپلر، نیوتن، آلبرت آینشتاین، استیون هاوکینگ، ادوارد سِیگِن، جان رالز، لئون فوکو (فوکالت)، توماس پین، برتراند راسل، دکارت، رابرت بویل، بیکن، گیلبرت لوییس، هایزنبرگ، شرودینگر، جارلز تونز، الکساندر پوروخوروف، ارنست بلوخ، همچنین دکتر محسن هشترودی، دکتر غلامحسین مصاحب، دکتر علی جوان، پرویز شهریاری و مریم میرزاخانی...
اکنون به ابوعلی سینا می‌پردازم

تِزهایِ آوریل ۱۹۱۷ - راهگشای انقلاب اکتبر

تِزهایِ آوریل ۱۹۱۷ - راهگشای انقلاب اکتبر

این بحث به تزهای آوریل ۱۹۱۷ апрельские тезисы اشاره دارد، نقشه راهی که لنین، پیش گذاشت و گفته می‌شود بدون آن، انقلاب اکتبر به وقوع نمی‌پیوست. ضرورت طرح آن، آشنایی با انقلاب یا کودتایی است که آینده جهان را تغییر داد، بر ادبیات و هنر تاثیر گذاشت و گفتمان تازه‌ای باب کرد.

مُدلِ استانداردِ فیزیک ذرّات، قصه‌ای ناتمام
Standard Model of Particle Physics 

مُدلِ استانداردِ فیزیک ذرّات، قصه‌ای ناتمام

موضوع این بحث «مدل استاندارد ذرات بنیادی» است که از نیمه دوم قرن بیستم بر سر زبان‌ها افتاد و در اواسط دهه ۱۹۷۰، فرمول‌بندی کنونی آن نهایی شد. با کشف کوارک، نوترینو، و بوزون هیگز (که بعداً توضیح خواهم داد)، بر اعتبار مدل استاندارد افزوده‌ شده‌است. از این مدل به دلیل توانایی آن در توضیح نتایج تجربی، گاهی با نام نظریه تقریباً همه‌چیز یاد می‌شود. مدل استاندارد بنوعی مرهون فیزیک‌دان نظری پیتر هیگز Peter Higgs هم هست. او که۲۰ فروردین ۱۴۰۳ (۸ آوریل ۲۰۲۴) درگذشت، پیشنهاددهندهٔ ذره بنیادی بوزون (بوزون هیگز) بود. کشف بوزون هیگز مدل استاندارد را کامل کرد.

جنبش‌های ایرانی در سده‌ٔهای دوم و سوم هجری
از به‌آفریدُ مازیارُ مَزدک، تا سُنبادُ اُستادسیسُ بابک

جنبش‌های ایرانی در سده‌ٔهای دوم و سوم هجری</BR>از به‌آفریدُ مازیارُ مَزدک، تا سُنبادُ اُستادسیسُ بابک

سال‌ها پیش در مقاله و ویدئوی هجوم اعراب به ایران زمین که در یوتیوب و سایت خودم ثبت شده، توضیحاتی داده‌ام. اگر فرصت و تمایل دارید ببینید. هجوم اعراب (یا بهتر بگویم هجوم ساکنان جزیره العرب به ایران) در قرن هفتم میلادی از زمان ابوبکر شروع شد، در دوره عمر به اوج خود رسید و در زمان عثمان به سقوط دولت ساسانی و کشته‌شدن یزدگرد سوم انجامید.

واقعه مسجد گوهرشاد و کمی بیش از آن
این مطلب هنوز کامل نیست 

واقعه مسجد گوهرشاد و کمی بیش از آن

این بحث اشاره کوتاهی است به واقعه مسجد گوهرشاد در ۱۳۱۴. رویداد مزبور، با به توپ بسته‌شدن حَرَم و گنبد امام رضا، توسط قوای روس در سال ۱۲۹۱، هرچند پَر آن مسجد گوهرشاد را نیز گرفت، اشتباه نشود. واقعه مسجد گوهرشاد ربطی به کشف حجاب (یا بهتر بگویم رفع حجاب) نداشت. در لابلای بحث توضیح می‌دهم که ۱۷ دی روز آغاز رفع حجاب زنان ایرانی نیست! و کم نبودند زنان و مردانی که برای دستیابی به حق پوشش زنان تلاش می‌کردند و هزینه دادند، حتی به زندان افتادند

ابوریحان بیرونی، مُورّخ علم، مردم‌شناس و مردم‌نگار

ابوریحان بیرونی، مُورّخ علم، مردم‌شناس و مردم‌نگار

هندسه چیست؟ دانستن اندازه‌ها... و خاصیت صورت‌ها و شکل‌ها که اندر جسم موجود است. جسم چیست؟ آن چیز است که یافته شود به بسودن و قائم بودن به تن خویش و جایگاه خویش پُرکرده دارد و چیزی دیگر... با وی اندر جایگاه او نتواند بودن. سطح جیست؟ جسم ناچار بی‌نهایت نبَوَد به همه سوها، و نهایت او سطح است و سطح طول است و عرض. خط چیست؟ اگر بسیط را نهایت باشد آن نهایت ناچار خطی یاشد و آن خط طولی باشد بی عرض. نقطه چیست؟ چون خط را نهایت باشد، نهایت او نقطه بُوَد و بدانک نقطه را نه طول است و نه عرض و نه عمق. او نهایت همه نهایت‌هاست.
(آثارالباقیه عن القرون الخالیه)

بهار می‌آید هر چند زمستانیان نخواهند

بهار می‌آید هر چند زمستانیان نخواهند

قطره بارانی که بر گل سرخ می‌لغزد، جوانه لجوجی که بر سرما غلبه می‌کند، آوندهای سرکشی که موانع را از سر راه برمی دارند، گیاه مهربانی که از دل خاک سرَک می‌کشد و به آفتاب سلام می‌کند، چشمه جوشانی که دل سنگ را می‌شکافد، همه و همه، در برابر این زندگی که پارس می‌کند و این زمین که خار می‌خلد و این آسمان که بلا می‌ریزد، فریاد بر می‌آورند: بهار می‌آید هر چند زمستانیان نخواهند.

داستانِ اِبْن‌ِعَربى‌، کشف و شهود است

داستانِ اِبْن‌ِعَربى‌، کشف و شهود است

خانم‌ها و آقایان محترم؛ دوستان عزیز و اهل تمیز، از راه دور و با قلبی نزدیک به شما سلام می‌کنم. سلامی پُر از شور و شادی و امید. من پیش‌تر از ابوعلی سینا، ابوحامد محمد غزالی، محمد بن زکریای رازی، عُمَر خیام، ملاصدرا، ابونصر فارابی و شهاب‌الدین سُهرَوَردی گفته و نوشته‌ام که ویدئوها و مقالات مربوط به آن، در یوتیوب و سایت خودم ثبت شده‌است. اکنون به شیخِ اکبر، مُحیى‌الدین اِبْن‌ِعَرَبى‌، ‌(۱۱۶۵ – ۱۲۴۰ میلادی) می‌پردازم.

شهاب‌الدین سُهرِوَردی و حکمت خسروانی

شهاب‌الدین سُهرِوَردی و حکمت خسروانی

سلام بر شما خانم‌ها و آقایان محترم؛ دوستان عزیز و اهل تمیز، این بحث به شهاب‌الدین سُهرِوَردی (۵۸۷-۵۴۹) می‌پردازد. شیخ اشراق، که در مقابل فلسفه ارسطویی(مشاء) عرض اندام نمود و حکمت خسروانی ایران باستان را احیا کرد. سُهرِوَردی به فلسفه‌ی مشاء آشنایی داشت اما از تعالیم هرمسی و افلاطونی، میراث اساطیری ایران باستان و آموزه‌های زردشتی و منش امثال بایزید و حلاج قرار تاثیر گرفته بود. .

ابونصر فارابی، اولین فیلسوف سیاست

ابونصر فارابی، اولین فیلسوف سیاست

من پیشتر در مورد ابوعلی سینا، ابوحامد محمد غزالی، محمد بن زکریای رازی، عمر خیام و ملاصدرا... گفته و نوشته‌ام که ویدئوها و مقالات مربوط به آن، در یوتیوب و سایت خودم ثبت شده‌است. در این بحث به ابونصر فارابی می‌پردازم، همو که تصریح می‌کرد سیاست، تامین سعادت آدمی در جامعه است. فارابی متاثر از فلسفه جمهوریت افلاطون و نظریه پادشاه فیلسوف بود.

ملا صدرا و حرکت جوهری
ثباتِ هویت متحرک در عین حرکت
«بودن، معادل ماندن نیست، بلکه شدن خود نوعی بودن است» 

 ملا صدرا و حرکت جوهری</br>ثباتِ هویت متحرک در عین حرکت

ملاصدرا-صدرالدین محمد قوامی شیرازی(صَدراُلمُتألهیّن) فیلسوف ایرانی و بنیان‌گذار حکمت متعالیه است که حدود ۵ قرن پیش، در سده دهم و یازدهم هجری قمری می‌زیست.وی تعلیمات حکمت «اشراق» و «مشا» و آراء صدرالدین قونوی و محی‌الدین عربی و.. را بر پایه‌های برهانی استوار کرد.
ملا صدرا اتحاد عقل و عاقل و معقول، اصالت وجود، اعتباریت ماهیت و حرکت جوهری را بر سر زبانها انداخت. بعدها این پرسش پیش آمد که آیا «با نردبان حرکت جوهری ماده می‌تواند به عالم معنا صعود کند و از جهان شهود پا به جهان غیب بگذارد»؟